Frank Ardon

Door: Hein Gerd Triemstra

De grote successen van Donar in het afgelopen decennium hebben vele vaders en moeders, die tegenwoordig via diverse media prima belicht worden. Sinds de oprichting tot aan het seizoen 2009-2010 won Donar spaarzaam enkele prijzen op topniveau. Ook op de route om een echte topclub te worden, hebben diverse spelers en coaches bijzondere bijdragen geleverd. Belangrijk om de geschiedenis en de helden van vroeger ook te (leren) kennen. Geen topsport zonder ontwikkeling, geen succes zonder doorzetten, geen heden zonder verleden van Donar Iconen, zoals het Donarmuseum mooi belicht. 
https://www.donarmuseum.nl/spelers/101-frank-ardon/

Frank Ardon werd als rookie direct kampioen in zijn eerste seizoen bij Donar. Een mooiere start van zijn basketballcarrière is bijna ondenkbaar, want eindelijk won Groningen in het seizoen 1981-1982 voor het eerst in de clubgeschiedenis het kampioenschap van Nederland. En Frank zat niet alleen maar achteraan de bank te kijken en te leren, maar bijna elke wedstrijd speelde hij als back-up voor John Franken in een grotendeels vernieuwd team. Coach Maarten van Gent had naar eigen zeggen een slecht team in het seizoen daarvoor, sodemieterde er aantal spelers uit, haalde Jimmy Moore, David Lawrence en Al Faber en vroeg hem en Albert van der Ark er als jonkies ook bij. Maarten zorgde er voor dat ze heel fel en fanatiek waren en liet hen tijdens het seizoen steeds meer spelen. Frank herinnert zich nog dat hij in één van zijn eerste wedstrijden tegen Leiden in de eigen Evenementenhal voor 1800 man publiek supernerveus was. 

Die zenuwen verdwenen snel tijdens dit seizoen, dat uitmondde in een superspannende finale tegen Den Bosch. In de halve finale was Leiden in de eerste wedstrijd nog de sterkste, maar daarna was de ploeg zo opgepompt, dat de volgende 2 wedstrijden overtuigend en dik werden gewonnen. In de finale waren alle vier de wedstrijden close en werden pas in de slotfase beslist. Een topervaring voor deze jonge guard die het gevoel van die finale nog goed weet te verwoorden. Bij aankomst voor de wedstrijd anderhalf uur van tevoren was de zaal al bomvol met 3000 toeschouwers. Dat was super om mee te maken en een fantastische start van zijn 7 seizoenen bij Donar. Uiteindelijk werden het 13 jaren in de eredivisie en 31 interlands voor het Nederlands team.

Dat hadden er veel meer kunnen worden, als deze in Groningen opgeleide topguard er voor gekozen had, om als full-prof te gaan spelen. Met zijn spelinzicht, goede passes en assists door de open speler te vinden, wil om te winnen en lengte behoorde hij tot de beste spelverdelers van Nederland uit zijn generatie en misschien wel van alle generaties. Dat hij op de belangrijke momenten in de slotfase van wedstrijden vaak het verschil maakte met een steal, score of assist onderscheidde hem vooral van andere goede spelers. Opposten tegen kleinere tegenstanders maakte hem nog gevaarlijker en als tegenstander weet ik nog goed, hoe Frank de ruimte voor en achter een screen kon lezen en benutten. Bij een 'UCLA-cut' was hij super gevaarlijk en effectief.

Ondanks de zware concurrentie op zijn positie voor het Nederlands team met spelers als Mitchel Plaat, Jan Dekker, Emil Hagens en Cees van Rootselaar werd Ardon keer op keer uitgenodigd voor het Nederlands team en heeft hij waarschijnlijk wel 100 keer afgezegd vanwege zijn volledige baan naast het basketball. Achteraf heeft hij wel spijt van de keuze om zijn werk naast het basketball vaak voor te laten gaan vanwege het gevoel van maatschappelijke zekerheid. Minder zorgen over de toekomst en een kleinere baan naast het basketball of full professioneel basketballen had hem misschien nog veel meer opgeleverd en was hij meer beschikbaar geweest voor Oranje. Maar dat halve jaar full-prof in Haaksbergen was ook wel erg saai.

Na 7 jaren Donar begon het gemis van een 2e kampioenschap toch te kriebelen. Frank was 28 en had tijdens de eredivisie-loze jaren van Groningen nog voor Haaksbergen en Urk gespeeld. Enkele jaren weer spelend bij Donar na de terugkeer in de Eredivisie, leek het perspectief op een kampioenschap budgettair gezien erg klein en was Den Bosch zeer geïnteresseerd. Als hij nog iets wilde in zijn carrière door zijn ambities volgen om kampioen te worden, dan was 1991 het juiste moment om over te stappen. In de 3 jaren Den Bosch volgde nog 1 kampioenschap en werden de andere 2 finales verloren van Den Helder en Weert. Naast dat gewenste kampioenschap waren er bij Den Bosch vele hoogtepunten in de Europacup en tijdens de Haarlem Basketball Week. In de HBW finale tegen Talinn stonden ze vlak voor tijd nog voor, maar met de ex-Russische internationals Aivar Kuusmaa en Tiit Sokk wist Talinn toch nog de overwinning te grijpen. Een jonge Gert Kullemäe zag het vanaf de bank gebeuren. Het vieren van de winst in de halve finale met misschien iets teveel 'bacootjes' is nog maanden in kleedkamer aangehaald.

De Europacupwedstrijden met Donar waren nog mooier. De winst thuis in Bedum tegen Maccabi Tel Aviv was de allermooiste. Het was een harde wedstrijd, waarbij De Groningers aan het einde van de wedstrijd wisten uit te lopen naar 11 punten verschil. Dat de wedstrijd op het randje van het toelaatbare werd gespeeld had een oorsprong in het seizoen daarvoor. Tijdens de kerst deed Donar mee aan het befaamde Christal Palace toernooi in Londen. In de halve finale tegen hetzelfde Maccabi kreeg Al Faber het aan de stok met de 2.08 meter lange en vierkante Amerikaanse center Williams en werden er rake klappen uitgedeeld. Logisch dat een half jaar later op het scherpst van de snede één van de mooiste Europacup overwinningen in de clubgeschiedenis werd behaald. De invloed van topcoach Maarten van Gent was groot. Met zijn gedrevenheid liet hij Donar hard en snel spelen en kon vertrouwen op spelers die er altijd stonden. Al Faber en Jimmy Moore waren de kartrekkers. Voor Frank was alles dat Maarten aanreikte nieuw, mooi en top. Dat Maarten vooral ook mentaal spelers beter maakte, weet ik uit eigen ervaring. Voor elke wedstrijd met  het Nederlands team zei hij als bondscoach telkens weer; ''Je hoeft niet bang te zijn, want ze zullen je niet doodschieten. Maar als ze dat toch doen, dan merk je daar toch niks van"...

Frank begon op zijn 14e met basketball bij Thorbas, het schoolteam van het Thorbecke college. Daarvoor was het voetbal, maar dat werd zo vaak afgelast en zaalsporten gingen gelukkig altijd door. Daar speelde hij al samen met Albert van der Ark. Appie ging daarna naar BVG en Frank naar Celeritas. In de jeugd heeft hij veel van Anjo Mekel geleerd en in zijn laatste jaren bij Donar heeft hij zich onder Jan Willem Jansen nog veel verbeterd. Jan Willem was heel georganiseerd en was enorm gericht op het beter maken van spelers. In dat laatste seizoen Donar werden de 12 wedstrijden, die tot het einde spannend waren, allemaal met minder dan 4 punten verschil gewonnen. Deze koelbloedigheid werd mede beïnvloed door de werkwijze van deze bevlogen coach. Door zo veel van Jansen te leren heeft Frank die overstap naar Den Bosch kunnen maken.

Een echt afscheid bij Donar heeft hij niet gehad. Toen hij de voorzitter belde over zijn overstap naar de Brabanders, was de reactie koud en teleurgesteld. Er kwam ook na enkele dagen of weken geen enkele reactie. Mede hierdoor is Frank geruisloos bij Donar verdwenen en heeft hij nooit passend afscheid kunnen nemen van het publiek en andersom. Daar baalde hij wel van en vindt hij nog steeds jammer. Na zijn 3 jaren Den Bosch was er wel een mooi en persoonlijk afscheid in de rust van een thuiswedstrijd in de Maaspoort en kwam er een einde aan 13 mooie jaren eredivisie voor deze Groninger.

Terugkijkend op zijn carrière heeft Frank enorm genoten van de vele topwedstrijden in Europa. Voor Jong Oranje samen met Martin de Vries en Rik Smits. Toen al werd hij al gevraagd voor het grote Oranje. Jaren later met het Nederlands team op het Pré-Olympisch toernooi in Spanje en in de Maaspoort tegen Turkije voor 3200 man, waaronder 2800 Turken. En de vele Europacup wedstrijden voor Donar en Den Bosch in Israel, Rusland en Spanje. Ook heeft hij goede herinneringen aan zijn laatste jaren Donar met jonkies Kuipers, De Bruin en Blom. Met Martin de Vries heeft hij 10 jaren seizoenen samengespeeld. Een kleine beweging met de wenkbrauw was al voldoende om elkaar te begrijpen en daarna een kansrijke scoringsoptie te creëren. Bij teamarts Bart Dikkeboer in Zuidhorn kon hij altijd terecht als er iets was. Zelfs op zondagavond laat. Teamverzorger Henk van Plateringen regelde alles voor de ploeg en was indien nodig altijd bereid om te helpen. Geweldig om ook nu zoveel dezelfde supporters als toen nu nog bij Donar tegen te komen als hij in de buurt is.

Als Frank alsnog een ultieme afscheidswedstrijd zou mogen spelen, dan is dat samen met Carl Lott, Bernard Day, Martin de Vries en Erik Griekspoor. En die westrijd wordt dan gespeeld tegen zijn favoriet samengestelde Chicago Bulls met BJ Armstrong, Michael Jordan, Scottie Pippen, Horace Grant en Charles Oakley. Kan hij zich natuurlijk weer lekker opposten.

Mooi om samen met deze Donar Icoon terug te kijken op een imposante carrière, die mogelijk werd door elke dag en heel veel te trainen. Met vele uren op het pleintje aan het einde van de Korreweg, waar hij in de winter samen met Appie eerst de sneeuw van het veld afschoof en daarna urenlang speelde en beter werd. Ook met minder talent kom je er zo wel. Als coach wilde hij ook altijd zijn spelers helpen om beter te worden in skills en mentaliteit. Zij zijn vaak alleen bezig met winnen, maar weten nog niet dat dit beter lukt als ze bezig zijn met beter worden.

Frank en ik hebben maar 1 wedstrijd samengespeeld en dat was wel een bijzondere met de Ex-Internationals tegen het Dennis Rodman Legends team. Hier speelden onder andere ook Mugsey Bogues en Tim Hardaway in mee. Met veel bewondering denk ik terug aan Frank Ardon zijn carrière en zijn effectieve en vloeiende basketballspel. Een speler die een mooi verhaal over zijn carrrière en zijn 7 goede jaren met Donar verdiend. Daarover ging ik graag een lang en boeiend gesprek met hem aan.

Bedankt Frank.

https://db.basketball.nl/db/overzicht/spelersdossier.pl?detail=Dossier&spl_ID=8344
http://www.oranjebasketball.com/historie/oranje-internationals/


Hein Gerd Triemstra

Over Hein Gerd Triemstra

Hij was jarenlang actief voor Donar en speelde 56 interlands. Hein Gerd Triemstra is tegenwoordig Youth Coordinator BBC Grengewald Hueschtert and Create Playful Learning in Luxemburg. Hij is single. Zoon Joran studeert in Amsterdam en speelt voor Orange Lions Academy. Hein Gerd is al jaren columnist van Sport in Stad.