De Midstars-story – Deel 7

Door: Jan Vlieg

Midden jaren 90-tig van vorige eeuw meldden zich een aantal Midstars-mannen van het eerste uur bij de gebroeders Vlieg te Groningen, met de vraag of zij nog iets wilden betekenen voor hun oude club. De heren hadden vanaf 1983 de beschikking over hun eigen trainingszaal aan de Singelweg, alwaar zij zich hadden bekwaamd in het trainersvak. De stichting ProTop ontfermde zich over Noordelijke jeugdige talenten hetgeen in de loop der tijd had geresulteerd in landstitels in Harkstede, Scheemda en Klazinaveen. Midstars acteerde op dat moment op het niveau van de 4e divisie, maar Simon Klont c.s. kwamen op een goed moment. Bij ProTop waren een 8-tal jonge spelers in opleiding, waaronder de 2 beste spelers van Curaçao, die in Groningen studeerden en de Nigiriaanse vluchteling Lucky Asemotha. Verdeelt over 2 teams werd de hele groep overgeplaatst naar Middelstum. De trainers speelden op routine soms een wedstrijdje mee, zodat non-stop werd doorgestoten naar de 2e divisie, de beoogde startpositie voor een project. De spelers met de meeste potentie werden gebundeld in het 1e team: Peter Verwey, Dennis Post en Vernon Pieternella (tevens een begenadigd honkballer!). Onder leiding van Anne Vlieg stootte dit team in april 1997 door naar de 1e divisie. Op dat moment raakte Jan Vlieg, belast met de portefeuille PR en Sponsoring, in gesprek met Harry van Meel, Directeur van Anker Verzekeringen.

Wat krijgen we nu, sponsoring?? Jawel, de rebellen van weleer waren inmiddels geland in de echte wereld van de topsport! We kregen zelfs uitgaanskostuums, compleet met stropdas: opzienbarend. Het project behelsde de ontwikkeling van regionaal talent ondersteund door een buitenlandse speler die alles zou winnen in Nederland, uitgevoerd door ProTop op het oude nest in Middelstum. Het grote doel was de enige nog ontbrekende parel: de landstitel. Met enige schroom liet voetbalman Van Meel zich overhalen, want zou Anker zijn vingers niet lelijk branden aan dat roerige pingpongwereldje van die Vliegjes met hun grote waffel? Er werd een 3 jarig contract afgesloten: Midstars werd Ankerstars. Via een lijn met de Chinese tafeltennisbond werd een contract voorgelegd aan ene Wu Bin, lid van een provinciale selectie, het geen gerant staat voor kwaliteit.

Het begin van het project begint redelijk desastreus. Vernon Pieternella ontbrak op de 1e teamfoto: de grote man uit Curaçao kwam gewoon niet opdragen. Gelukkig kon Lucky Asemotha op de valreep worden opgetrommeld in de fotostudio om voor het exotische accent te zorgen, Wisten zij veel daar bij het Anker?!? Wu Bin ontbrak eveneens: de gebruikelijke Visum problemen zouden wekenlang de stress doen oplopen, want de formatie was in de onderste regionen van de herfstcompetitie beland.

De Chinees arriveert pas medio november, net op tijd voor een flitsende presentatie op de bedrijvenbeurs in de Martini Plaza en op zijn team te behouden voor degradatie. Het mannetje moest in rap tempo communicabel worden gemaakt. Dat gebeurde in huize Vlieg aan de speeltafel en aan de eettafel. Iedereen werkte mee, oud-volleybalster Joke de Boer, neerlandica van professie, zorgden voor een breder fundament, totdat Wu Bin aangaf bij nader inzien toch Engels te prefereren. Dat schoot niet echt meer op, veel verder dan fuck (bij onderschatting van de tegenstander) en money (Chinees repeteergeweer) is hij niet gekomen. Te weinig voor een interview, zoals Martien Schurink, ooit op hilarische wijze heeft beschreven in de Volkskrant (12 december 1998) sportief ging het beter: in het voorjaar van ’98 promoveerden de formatie naar de eredivisie, de eerste fase van de belofte aan Van Meel was ingelost. De ontwikkeling van Verwey en Post verliep volgens planning Pieternella werd uit de ploeg verwijderd, vanwege het niet nakomen van afspraken. Dat ging gepaard met enig gekrakeel in de media (‘onterechte maatregel’), maar een paar maanden later werd de gehele Caribische sectie (onder wie Pieternella) uit de hoofdmacht van The Blokes (honkbal, Veendam) geknikkerd vanwege soortgelijke malheur... De oer-Groninger Jan Tammenga zou zijn plaats gaan innemen, niet meer de jongste, maar geroutineerd, betrouwbaar en opgegroeid met de Vlieg-doctrine.

Het jaar er op stond in het teken van de confrontaties met regerend landskampioen FVT. Ankerstars won de 1e ronde: herfstkampioen van Nederland! In de voorjaarscompetitie liep de beslissende wedstrijd uit op een catastrofale 4-0 nederlaag, mede te wijten aan een opstellingsfout van coach Jan Vlieg, die de plaats van broer Anne overnam omdat deze als parttime coach van Jong Oranje niet wilde coachen tegen FVT-er Weijers, die deel uitmaakte van de jonge sinaasappelen. FVT werd dus voorjaarskampioen en dat maakte een beslissend duel om de landstitel noodzakelijk op neutraal terrein. Het paste in de historie dat deze wedstrijd afgewerkt werd in Apeldoorn en als legendarisch de boeken in zou gaan.

Vooraf was duidelijk dat nog Verwey noch Post op een winstpartij mochten worden ingeschat. Wu Bin moest voor 3 punten zorgen (inclusief het dubbelspel), Tammenga moest voor het beslissende 4e punt zorgen. Maar op de dag van de wedstrijd arriveerden Tammenga ingesnoerd in een korset vanwege acute rugproblemen in de arena. Daarmee stonden we voor een mission impossible. Over de rug van Verwei kwam FVT op een 1-0 voorsprong, waarna Wu Bin tekende voor de gelijkmaker. Tammenga kon niets uitrichten tegen Smajic, de chaotische Bosnische refugee: 6-21. Ten einde raad voorzag Jan Vlieg zijn pupil van een blufconcept wat aanvankelijk goed uitpakte. De routinier manoeuvreerde steeds beter in zijn harnas, bovendien sloeg de paniek toe bij Smajic via 21-19 21-19 kwam Ankerstars op een 2-1 voorsprong. Voor het dubbelspel gaf Vlieg opdracht Tammenga te ontkleden in het centrecourt. De jeugdige Weijers keek geschokt toe, je hoorde hem denken: ‘maar zo kun je toch niet spelen?’. Dat was waar, maar hij raakte zelf ook geen bal meer. Den Boer en Wu Bin speelden beiden met een patiënt als partner. Bij 21-19 en 14-14 in de 2e game bereikte de bank het bericht dat Tammenga zich niet meer kon bewegen. Toen stond de Chinees op, 2 service returns en 4 eigen services zorgden voor 6 matchpoints. Het slotakkoord werd verzorgd door de patiënten: Tammenga produceerde een kabouterspinnetje waarna Weijers de bal in de gordijnen sloeg.

De zaak leek beslist (3-1) maar niets was minder waar, omdat Wu Bin zijn enige opdracht negeerde en bovendien het blokfenomeen Den Boer frivool bespeelde in diens comfortzone. Sponsor Van Meel hing wanhopig in de touwen en moest worden opgelapt met een biertje toen de eerste game verloren ging. Onder tussen raakten de geïrriteerde Vlieg zijn kopman vol op diens enige zwakke plek: de portemonnee! De Chinees kon fluiten naar zijn centen als hij niet met de backhand scherp op de forehand van Den Boer zou gaan serveren. Met frisse tegenzin koos de Chinees eieren voor zijn geld (21-16). Pas toen hij een extra premie in het vooruitzicht kreeg gesteld gingen alle registers open: 21-7 en dus 4-1, en dus kampioen van Nederland.

Daarmee was de race van 4e divisie naar de landstitel zonder onderbreking afgelegd. Net als vroeger, maar nu werd het traject wel bekroond! Misschien een jaar te vroeg, want het 3e seizoen verliep afgezien van een Provinciale Sportprijs (net als vroeger) en een Europacup wedstrijd tegen de sterke Duitse titelhouder Grenzau een beetje flets. Ook al omdat FVT overduidelijk revanche nam.

Desalniettemin knoopte de hoofdsponsor er nog een extra jaar aan vast. Mede daardoor besloot ProTop een nieuwe eyecatcher te contracteren. Tot veler verdriet werd de beminnelijke doch nogal bewerkelijke Wu Bin vervangen door de Nigeriaan Segun Toriola. De kampioen van Afrika, een goede atleet met veel balgevoel, toonde zich een waardig vervanger van de Chinees. Hij bleef ongeslagen tot de cruciale halve finale tegen het Limburgse Westa. Beide formaties boekten een 4-3 zegt, maar in de laatste confrontatie verloor Toriola van de Chinees Liu Qiang. Op de wedstrijddag informeerde Jan Vlieg bij zijn huisgenoot hoe hij dacht over het duel met Liu.

“Boss, I have 3-0 against him and I believe in The Lord”. Wat heerlijk toch een kopman met zoveel (zelf) vertrouwen, en Vlieg drong niet verder aan. Fout, zo stelde hij achteraf: ‘een Chinees doet altijd zijn huiswerk, ik had hem op scherp moeten zetten’. Toriola werd overrompeld, wellicht had The Lord op dat moment net iets anders te doen, in ieder geval was er geen redden meer aan. Onthutsend ook qua gevolgen, want Ankerstars werd op gamesaldo buiten de finale gehouden.

Zo eindigde een prachtig project met vele gedenkwaardige hoogtepunten, toch in een kleine deceptie. Qua regie werd Midstars een jaar te vroeg landskampioen. Maar beter te vroeg dan helemaal niet…

Einde!


Jan Vlieg

Over Jan Vlieg

Hij staat te boek als de tafeltennisgoeroe van Nederland. Houdt zich al 52 jaar bezig met het spelletje bat&balletje. Was ooit technisch directeur&bondscoach NTTB. Leidde Bettine Vriesekoop in 1992 naar Europese titel en Oranje naar vier medailles. En met Ankerstars uit Middelstum werd hij kampioen van Nederland. Tegenwoorrdig is hij consultant tafeltennis. Jan levert met regelmaat columns en stories aan Sport in Stad.