Eric Botteghin koestert de periode bij FC Groningen

Door: Lex Muller

bron: Uit de Contractspeler van de VVCS
Beeld: Jan Kanning

‘Mijn beste jaren en één groot feest’

De geboorte van zijn zoon Rafael, half december, verhinderde Eric Botteghin de Kerst te vieren in Brazilië. Voor de tweede maal liet hij familie overkomen naar Nederland, maar nu voor een dubbel feest: Kerstmis en het eerste kind van hem en zijn vrouw Melina. ‘We zijn nu hier gebleven vanwege de baby. Anders waren we terug gegaan naar Sao Paulo.’

In die reusachtige metropool, met meer dan twintig miljoen inwoners de grootste stad van Zuid-Amerika, werd Eric Botteghin (28) geboren op 31 augustus 1987. Maar de centrale verdediger van Feyenoord verblijft inmiddels alweer acht jaar in dit land van polders en molens. ‘Ik voel me hier safe. Als ik dat wil kan ik hier ’s avonds om tien uur nog koffie drinken op een terras.’

Zoals meer mammoet-steden in Brazilië heeft ook Sao Paulo last van corruptie en geweld. ‘Er heerst in Brazilië helaas weer een grote crisis. Hier is alles goed georganiseerd. De manier van leven is in Nederland beter. De mensen zijn niet zo open en warm als in Brazilië, maar ik heb het hier uitstekend naar mijn zin. Iedereen spreekt Engels en ik heb hier ook vrienden.’

In oktober betrok Eric Botteghin een woning in Rhoon, een dorp zuidwestelijk onder Rotterdam. Groot genoeg voor gezinsuitbreiding en de opvang van de familie tijdens de feestdagen. ‘Mijn ouders zijn gekomen en één broer, plus de ouders van mijn vrouw met ook een broer. Zes man in totaal’, verheugde hij zich weken op het vooruitzicht van de hereniging.

Voor de kerst diende het Braziliaanse gezelschap zich enigszins aan te passen aan de Nederlandse gewoonten gedurende de sfeervolle dagen. ‘Het is daar het begin van de zomer en al erg heet. We hebben er ook een kerstboom. Hier concentreert Kerstmis zich vooral op de 25ste en 26ste december. In Brazilië meer op de 24ste en 25ste. De 26ste is geen feestdag meer.’ Op Kerstavond bezoeken de Zuid-Amerikanen eerst de kerk. ‘Van ’s avonds acht tot tien en daarna hebben we een speciaal diner thuis, met allerlei vlees en lekkernijen. Wat overblijft eten we de volgende middag als lunch. Het kan zijn dat we daarna naar het strand gaan. Met nieuwjaar doen we dat zeker.’

Eind 2007, acht jaar geleden, maakte Eric Botteghin voor het eerst kennis met de Nederlandse manier van feestvieren in de laatste gewijde periode van het jaar. ‘Dat was in mijn eerste jaar in Zwolle. Mijn ouders en mijn twee broers zijn toen overgekomen. Mijn jongste broer, Renan, speelt nu in Italië. Hij is pas 21 en ook een verdediger. Hij moest nu met Kerst daar blijven.’

Zijn Italiaanse afkomst, als tweede nationaliteit, vergemakkelijkte voor Eric Botteghin een transfer naar Nederland. ‘De grootvader van mijn vader was Italiaans. Na de oorlog emigreerde hij naar Brazilië. Zonder mijn Italiaans paspoort zou ik te duur zijn geweest voor Zwolle. Dat had me dan nooit kunnen betalen.’

Bij toeval verruilde hij, januari 2007, het zonnige Brazilië voor het winterse Nederland. ‘Met mijn club Internacional had ik deelgenomen aan het toernooi Eurovoetbal in Groningen. We werden kampioen.’ Zoals altijd attendeerden aanwezige scouts een aantal clubs op de buitenlandse uitblinkers. ‘Ik was negentien jaar en tekende voor een half jaar bij Zwolle, dat me op uitleenbasis kon krijgen’, zo memoreert hij het vervolg van zijn ontdekking met Pinksteren 2006 in het stadion Esserberg.

Zijn eerste profcontract, nog wel als jeugdspeler, bemachtigde Eric Botteghin bij Grémio Barueri Futebol uit Sao Paulo. ‘Een club uit de hoogste divisie in Brazilië, maar ze zijn later gedegradeerd.’ Hij was veertien en doorliep drie jaar lang de strakke opleiding als verdediger. ‘In januari wordt elk jaar een groot toernooi georganiseerd in Sao Paulo. Daar verschijnen alle grote clubs. We haalden de halve finales.’

SC Internacional uit het meer zuidelijk gelegen Porto Alegre, in de jaren zeventig drie keer kampioen van Brazilië en in 2006 wereldkampioen voor clubs, waagde de gok en gunde hem een verbintenis voor een seizoen. Dankzij de presentatie en prestatie in Groningen kon hij de oversteek maken naar het gedroomde Europa. Hij nestelde zich bij FC Zwolle, nog rusteloos zwervend door de eerste divisie. In 4,5 jaar behoefde hij van meet af aan nimmer te verzuimen. ‘Ik stond meteen in de basis en ik heb geen wedstrijd gemist. Jan Everse was mijn eerste trainer.’

In bijna 140 duels vestigde hij zijn reputatie als een begaafde maar bovenal authentieke stopper, kordaat en zo nodig meedogenloos, en vooral defensief ingesteld in de Braziliaanse stijl van verdedigen. ‘Ik was nog erg jong en kende de cultuur in Europa nog niet. Maar ik bewaar goede herinneringen aan mijn tijd in Zwolle. Ik had een goed contact met de fans. Vaak zongen ze mijn naam.’

In Zwolle trachtte Eric Botteghin zich in zijn vrije tijd te bekwamen in de Nederlandse taal. Hij nam les bij een dame uit Chili. Met haar man raakte hij stevig bevriend. ‘Vlak bij het stadion bevond zich het restaurant De Vrolijkheid. Daar aten we met de club bijna elke dag. In dat restaurant heb ik ook met de familie en vrienden Kerst gevierd in mijn eerste jaar bij Zwolle. Dat was de enige keer; tot dit jaar dan. Hij is nog steeds een goede vriend van me.’ Ondertussen pikte hij meer dan genoeg woorden op in het Nederlands om zich verstaanbaar te maken, al neigt hij gauw naar het Engels. ‘Dat sprak ik ook nauwelijks, toen ik Brazilië verliet.’

Transfervrij wisselde hij zomer 2011 FC Zwolle in voor NAC en in Breda debuteerde hij in de eredivisie. Eric Botteghin signeerde een driejarig contract, maar zou niet meer dan twee jaar uitdienen. ‘Het is nooit rustig bij NAC. Er gebeurt altijd wat, vaak buiten de club om.’ Trainer John Karelse verwees hem bij de eerste wedstrijd nog naar de bank. Een week later viel hij in de rust in, voor Jordy Buijs. ‘Daarna speelde ik alles. Samen met Luijckx bewaakte ik het centrum van de defensie. Ik bleek populair bij de fans, want in mijn eerste seizoen kozen ze mij tot speler van het jaar.’

De financiële nood dwong NAC de steunpilaar voor 650.000 euro te verkopen aan FC Groningen. ‘Er waren veel financiële problemen. Ik zag ook geen perspectief meer in Breda. Groningen bood me aan om in een beter team te spelen, met kans op Europees voetbal.’ Weer accepteerde hij een driejarige overeenkomst en weer zou hij die eerder laten ontbinden. ‘Het eerste jaar wonnen we de play-offs. In de kwalificatie voor de Europa League verloren we van Aberdeen. Het tweede jaar pakten we de beker.’ Met nu directe deelname aan de groepsfase van de Europa League.

In Groningen draafde hij trouw en permanent op in het basiselftal. ‘Ik heb maar één wedstrijd moeten missen in die twee jaar. Voor de beker de halve finale tegen Excelsior. Het waren twee fantastische jaren. Voor mijzelf de beste jaren tot nog toe. Eén groot feest. De trainer (Erwin van de Looi) gaf me veel vertrouwen. Hij beschouwde me als één van de leiders in de ploeg.’

Zijn soliede aanpak als schier ouderwetse verdediger beloonde Eric Bottegin met de onderscheiding van de bronzen schoen in het seizoen 2014-2015 en uiteindelijk ook de gewenste overgang naar topclub Feyenoord, dat zijn selectie adequaat wilde verbeteren voor de concurrentie met Ajax en PSV. Hij kostte de Rotterdammers liefst 2,5 miljoen euro, een dikke winst voor Groningen. ‘De competitie in Nederland telt veel jonge spelers. Voor jonge spelers is dat goed, want zij kunnen zich zodoende ontwikkelen. Maar het voetbal is daardoor niet erg stabiel. Het is allemaal erg jong en de resultaten zijn daarom wisselvallig. In Brazilië zijn spelers meer individueel ingesteld en minder bezig met het teambelang.’

Feyenoord koestert hoge verwachtingen van de standvastige en verbeten verdediger en strikte hem voor vier jaar. Maar in de Kuip ondervond hij zelf meteen al de logische nadelen van een brede selectie. Eric Botteghin calculeerde echter in dat hij geduld zou moeten hebben, omdat ook hij moest wennen aan het hogere niveau. Uitgerekend in de klassieker tegen Ajax kreeg hij het vertrouwen van trainer Giovanni van Bronckhorst.

Maar tegen Heracles irriteerde hij tot zijn schrik te pijnlijk de hamstring. De spierblessure schakelde hem uit voor de laatste drie duels voor de winterstop en verplichtte hem tot een dagelijkse revalidatie. ‘Na de wedstrijd bij NEC kregen we vrij tot 2 januari. Dan vertrekken we naar Portugal voor de voorbereiding op de tweede helft van het seizoen.’ In tegenstelling tot voorgaande jaren kan hij zich, ook nog eens belast met de intensieve behandeling van de hamstring, deze keer niet even lekker een paar weken (op)warmen aan de Braziliaanse zomer.


Lex Muller

Over Lex Muller

Lex Muller is sportjournalist. De ex-sportchef van het AD, RTL4 en SBS6 heeft zich nu volledig toegelegd op publicaties voor het internet. Hij schrijft regelmatig (internet)columns en verslagen over voetbal en is auteur van de thriller 'Een wandelende tijdbom' over het WK van 1994.