Mijn grootste gemiste kans: de noordelijke Heini Otto
Fotobijschrift: Dick Heuvelman (staande vierde van rechts) als speler van GRC Zaterdag 1.
Een reisje naar Bremen. Dat stond er op dinsdag 6 september 1978 op het programma voor dertien ambitieuze amateurvoetballers, uitverkorenen voor het noordelijke amateurelftal dat naar Bremen werd genood voor het oppoetsen van een portie oude glorie. Een uitgekleed aftreksel van de ooit zo populaire semi-interlands tussen Noord-Nederland en Noord-Duitsland, een wedstrijd tussen de beste spelers van het Bezirk Bremen en het Noordelijk Amateurelftal. Dit alles onder regie van twee Veenkoloniale bondsofficials, de heren Frits Bos en Klaas Hartman.
Met hun netwerken in het aangrenzende deel van de Bondsrepubliek kostte het deze twee ongekroonde koningen van het noordelijke amateurvoetbal niet al te veel moeite hun hartenwens in vervulling te doen gaan. Ze adviseerden hun bevriende collega's in Bremen de KNVB een brief te sturen met een invitatie voor een wedstrijd tegen het noordelijk elftal. In Zeist vond men dat prima, waarna de technische commissie van het District Noord werd verzocht de zaak maar verder te regelen. En zo geschiedde. Hartman en Bos wreven zich in de handen, er zat weer eens gezellig uitje aan te komen met al het spirituele genot dat bij zo'n sportuitwisseling op tafel komt.
De sportredactie van het Nieuwsblad van het Noorden verzocht mij de journalistieke honneurs van deze trip voor mijn rekening te nemen. Dat was geen probleem, een op voorhand leuk festijn en ook nog eens goed voor de te declareren kilometers. Bovendien was mijn collega bij de krant, Roelof Hoekman, die toen bij ACV keepte, geselecteerd. Van hem hoorde ik dat als vertrekpunt van de reis naar Duitsland Winschoten was gekozen, bij het station. Daar kon gemakkelijk geparkeerd worden.
Omdat Winschoten op de route lag vanuit Groningen reed ik eerst ook maar even naar het station.
Alsof ik er neusje voor had, want ik viel er van de ene verbazing in de andere. Het eerste dat mij opviel was dat er geen bus stond. Voor zo'n reis met het uithangbord van het noordelijke amateurvoetbal behoor je toch voor passend vervoer te zorgen. Bijvoorbeeld met Deiman Tours, dat in Winschoten haar domicilie had. Nee dus. De heren voetballers werden geacht met hun eigen auto's naar de de Duitse Hanzestad te rijden. Maar wel zo veel mogelijk bij elkaar in, dat scheelde weer in de kosten. Vervolgens werd mij al snel duidelijk dat deze trip op zijn Jan Boerenfluitjes was geregeld, zeker ook toen de vertrektijd van 16.00 uur niet werd gehaald. Waarna het van kwaad tot erger ging.
Uiteraard kon ik deze gang van zaken de volgende dag niet onvermeld laten. De eindredactie vond mijn verhaal, onder de kop CHAOTISCHE TRIP NOORDELIJK ELFTAL, de opening van de sportpagina waard. Over de vertrektijd van vier uur schreef ik deze passage: "Weinig doordacht als drie uur later al gespeeld moet worden op een afstand van zo’n 150 kilometer. Bovendien kon er in Oldenburg en Bremen op vertraging worden gerekend in verband met het spitsuur in die steden. Hetgeen ook prompt het geval was. En de tijd begint zeker te dringen als er niet om vier uur, maar pas om half vijf wordt vertrokken De oorzaak het ontbreken van drie spelers en een TC-lid op de plaats van samenkomst, de stationsrestauratie in Winschoten waar coach Stoffels de opstelling via een stenciltje liet circuleren. Achteraf bleken ze om acht minuten over vier wel in Winschoten te zijn gearriveerd, zij het niet op de juiste locatie. Na veel wikken en wegen zette de stoet voetballers, officials en pers zich om half vijf in beweging met achterlating van de heren Hartman en Bos. Zij zouden nog even op de uitkijk blijven en mogelijke laatkomers opvangen, het voetbal was voor hen toch maar bijzaak. Op dat moment was het onzeker of het noordelijk elftal wel compleet in Bremen zou aantreden. Trainer Stoffels uit Leeuwarden inventariseerde acht veldspelers en twee keepers. Frits Bos telde een veldspeler meer. Hij zag in een van de meereizende persmensen ook een bekwame geselecteerde kracht."
Dat was ik dus, toen een jeugdige veteraan (32) van VAKO 3, die in Zaterdag 1 van GRC zijn finest voetbalhours heeft gehad. Ik voelde me vereerd dat ik door een superbobo als Frits Bos veel hoger werd aan geslagen. Als noordelijke topamateur zelfs. Ik moest hem niettemin - in alle eerlijkheid - toch teleurstellen, ik was er niet als voetballer maar als sportverslaggever van het Nieuwsblad van het Noorden. Bovendien had ik geen tas met voetbalspullen in mijn auto.
Was ik nou maar een Roelof Luinge, dacht ik later. Die had altijd wel een tas en fluitje van 75 cent bij zich voor het geval dat er iemand niet op komt dagen. Ik had Frits Bos graag ter wille geweest, maar ik moest berusten in een gemiste kans. In had de Heini Otto van het Noorden kunnen worden. Ja, Heini Otto van FC Amsterdam. Die was ook zoiets overkomen. Hij bracht in 1975 zijn ploeggenoot Jan Jongbloed naar Schiphol voor een uitwedstrijd van het Nederlands elftal tegen het toenmalige Joegoslavië. Daar kwam Wim van Hanegem zo maar niet opdagen.
Bondscoach Georg Knobel vroeg of de taxichauffeur van Jongbloed, Heini Otto dus, toevallig ook zijn voetbaltas in de auto had liggen. Dat was niet het geval, maar er was nog tijd zat om die even van huis op te halen. Knobel beloonde Otto vervolgens met een invalbeurt in de 71ste minuut. Maar achter zijn naam staat tot in de eeuwigheid wel 1 interland.
Ik heb zo'n kans moeten laten lopen. Tot op de dag van vandaag een betreurenswaardig verhaal. Had ik wel voetbalschoenen in de kofferbak gelegd, dan zou ik mijn voetbal-cv de namen hebben kunnen noteren van Tjibbe Bruinsma, de trefzekere spits van Germanicus; Henk Hommes, die bij Appingedam aan de lopende band doelpunten maakte en Jan Postma, de motor op het middenveld van ACV. Jongens waarmee ik ooit eens zou hebben gevoetbald. Al was het maar een kwartiertje via een invalbeurt. Ik zou er zelfs - net als Heini Otto - de krant mee hebben gehaald, daar ik dan zelf uiteraard wel voor gezorgd. Nieuws is nieuws per slot van rekening.
Die historische blamage, het inzetten van een meereizende sportjournalist, werd de heren Bos en Hartman in elk geval bespaard, hoewel de schertsvertoning in Winschoten een passend vervolg kreeg in Bremen. Weer even een stukje geschiedschrijving in het Nieuwsblad van die dag: "De snelste chauffeurs parkeerden hun auto rond de klok van half zeven bij het sportpark Krähenburg in Bremen. Niet iedereen bleek echter aan de hand van een plattegrondje het reisdoel zonder slag of stoot te kunnen vinden. Een gesloten colonne was wenselijk geweest. Nu bedroeg het verschil in tussen de eerst- en laatstkomenden ongeveer een half uur. Het Bremer elftal stond toen al geruime tijd op het veld.
Vervolgens bleek weer eens dat Nederlandse voetballers tot heel iets aardigs in staat zijn als er van alles en nog wat aan de voorbereiding mankeert. Het Bremer elftal met een sterke as van het uit de Tweede Bundesliga gedegradeerde Bremerhaven had vooral voor de rust de handen vol aan het verrassend goed opererende noordelijke team. De spelers deden het in de gestaag neergutsende regen heel wat beter dan de Technische Commissie die volledig de mist in ging. Van de falende officials deed iedereen zijn uiterste best de Zwarte Piet in andermans handen te drukken Zo merkte de vice-voorzitter van de TC, de Coevordenaar Henk van der Heide, op : "Wij hoefden als TC alleen maar de spelers te selecteren De rest zou voor ons geregeld worden door de Districts Commissie Noord."
In deze komedie bleven Klaas Hartman en Frits Bos moeiteloos overeind, Aan de bittertafel (van de wedstrijd hebben ze inderdaad niets gezien) van Krähenburg legden zij, met de vrolijk makende Schnapps binnen handbereik, al weer de contacten voor nieuw duel tussen het noordelijk elftal tal en Bremen, volgend jaar in Emmen. Dat bespaart in elk geval een hoop gedonder donder met het reizen."
Van die return kwam overigens niets terecht. Mijn verslag lag de volgende dag ook al op de burelen in Zeist. Daar was men not amused en werd er een - zeg maar - impeachment gestart tegen de heren Bos en Hartman. Nog geen jaar later was hun rol in het noordelijke amateurvoetbal uitgespeeld. Ze hadden de bons gekregen vanwege mismanagement. Frits Bos, jarenlang de alom gerespecteerde competitieleider van het District Noord, reageerde er met gevoel voor zelfspot op: "Le roi est mort, vive le roi."
De reprise in Emmen kwam er uiteindelijk nog wel, in juni 2019. Met dank aan de Sneker voetbalromanticus Harry Walstra. Helaas was het de heren Bos en Hartman niet gegund dit feestje nog mee te mogen maken. Zij vertoefden toen al geruime tijd in het hiernamaals.