Wat een race!

1.12.58. Ooit het wereldrecord op de 1000 meter. Gereden op de beroemde Medeo baan in Alma Ata. Het was in 1983. Lange tijd in handen van de Sovjet Rus Pavel Pegov, tien jaar in totaal. 

Ik heb iets met tijden. Schaatstijden wel te verstaan. Zoals ook de 6.47.01 van Leo Visser op de vijf kilometer in een rokerig Thialf. In 1987, destijds een nieuw wereldrecord. Calgary 1988, de zilveren medaille van Jan ykema op de 500 meter. Tijd 36.76. Het olympisch hoogtepunt voor mij. Voor het eerst 's nachts voor de televisie. 'Wat een race Jan, wat een race' was het passend commentaar van Mart Smeets. Het succes had ook z'n keerzijde. Jan raakte de weg kwijt. Belandde in de goot maar krabbelde ook weer op. In 2013 nodigde ik de Friese sprinter uit Pingjum (de mooiste Plaatsnaam van Friesland) uit voor het sportprogramma op Radio Noord. Om 10.55 uur nog geen spoor van Ykema. Hij was weer de weg kwijt. Deze keer in Groningen. Hij stond een kilometer verderop in een oude Mercedes. We scheurden naar de studio. In m'n gedachten herhaalde ik de woorden van Smeets. 'Wat een race Jan' Na 1.57.58 zaten we in de studio achter de microfoon. Exact de tijd van Marianne Timmer op de 1500 meter in 1998 bij de olympische Spelen van Nagano. Een gouden race. Twintig jaar geleden alweer maar nog vers bij mij in het geheugen. Een van de meest perfecte races ooit op de 1500 meter. Een vreugdedans volgde op mijn bed in m'n studentenkamer in de Groningse Schildersbuurt. Huisgenoten hadden geen notie van wat er gebeurd was. Ik wel. Er was zojuist Groningse sporthistorie geschreven. 

Ik had het voorrecht om de festiviteiten van dichtbij mee te maken. Als medewerker van Radio Compagnie was ik druk in de weer nog voordat Marianne terug was uit Nagano. Lunchroom t Ol Daip in Sappemeer was onze uitvalsbasis. Tegelijkertijd was deze locatie het kloppend hart van alle vreugde. Een paar dagen later werd er vroeg in de ochtend weer gejuicht. Het wicht van t Achterdaip won ook de 1000 meter. Tijd 1.16.51. Sappemeer werd een bedevaartsoord. Bij onze redactie kwamen telefoontjes binnen of we als lokale zender iets konden betekenen om in contact te komen met de nieuwe schaatskoningin. Bij de intocht en huldiging ontstonden voor het eerst en ook voor het laatst files in Sappemeer. 'Timmertje' bleef ijzig kalm, schudde plichtmatig honderden handen. Deels door vermoeidheid, deels door de verbazing die nog steeds bij haar overheerste.

Sindsdien vind ik de Winterspelen het mooiste sportevenement dat er bestaat. Vanwege de eenvoud, door de vele verrassende uitslagen en prestaties, de nuchterheid bij de atleten en de tijd van het jaar. Ik neem alles in me op. Van rodelen tot snowboarden. Van curling tot biathlon. Alleen wordt het weer eens tijd voor Gronings succes. Over vier jaar hoop ik te kunnen schreeuwen: 'wat een race Marcel!' En 'wat een race Chris!'. Ik hoop dat m'n bed bestand is tegen een dansje.