Het Groningen Gevoel van…

... Mischa Visser

“Mischa, zou je een column over je Groningen gevoel willen schrijven?” Uhmmm, ja hoor, dat is goed! Net nu ik na drie seizoenen als hoofdtrainer van Be Quick 1887 enigszins gewend ben geraakt aan mijn naam in de media, is dit toch iets nieuws voor mij. Ik vraag mij af wie het boeiend vindt om een column te lezen van een 29-jarige trainer van Be Quick 1887, maar besluit in mijn gedachten eens op zoek te gaan naar mijn “Groningen gevoel”.

Op 12 juli 1986 kregen mijn ouders hun eerste kind en dat werd ik. In mijn eerste drie levensjaren groeide ik op in Hoogkerk. Toen ik drie jaar later een zusje -Nina- kreeg, besloten mijn ouders naar Lewenborg te verhuizen.

Met achtergronden in het boksen, turnen, handbal, zwemmen en voornamelijk voetbal, kan ik wel stellen dat ik uit een sportieve familie kom. Mijn opa van mijn vaders kant was de “legendarische duizendpoot”, Johnny Visser. Voornamelijk bekend als masseur/verzorger bij GVAV en later FC Groningen. Mijn vader, Dick, was een redelijke amateurvoetballer bij GRC en is al jaren trainer in het amateurvoetbal, mijn moeder, Truus, turnde en mijn zusje deed aan zowel turnen als voetballen.

Nadat mij werd gevraagd over mijn Groninger gevoel te schrijven, gingen mijn eerste gedachten naar het Oosterpark stadion. De vader van mijn moeder, Hendrik Schreuder, woonde aan de Zaagmuldersweg. Het was een zeer sociale man en op wedstrijddagen van FC Groningen was het er gezellig druk. Familie en vrienden verzamelden bij mijn opa thuis. Hier heb ik het warme FC Groningen en Oosterpark gevoel mogen ervaren. De beleving in en rondom het Oosterpark Stadion vond ik prachtig.

Toen ik in Lewenborg begon te voetballen, was mijn vader daar jeugdtrainer. Het was dan ook niet gek dat ik al vroeg met het trainersvak in aanraking kwam. Bij Lewenborg scheurde ik tegen Veendam 1894 mijn kruisband af, waar ik nu twee keer aan ben geopereerd. Ik had graag, net als andere familieleden nog bij GRC gevoetbald, dat is er helaas niet van gekomen. In mijn werk ben ik afhankelijk van mijn lichaam, dus het risico langdurig uit de roulatie te zijn ga ik niet meer lopen. Ik kan absoluut niet zonder sport. Op dit moment mag ik graag tennissen, hardlopen, mountainbiken of duik ik de sportschool in.

Na enkele jaren bij de KNVB gewerkt te hebben, werk ik nu op de opleiding waar ik zelf heb mogen studeren, het Instituut voor Sportstudies aan de Hanzehogeschool. Dit combineer ik voor het derde jaar met het hoofdtrainerschap bij Be Quick 1887. Ook bij Be Quick 1887 heeft mijn familie een verleden. Het gaf mij een ontzettend gezegend gevoel dat ik hoofdtrainer werd van de na FC Groningen hoogst spelende vereniging in de stad. Het verleden van mijn familie bij de club, de roemruchte geschiedenis en de bij Be Quick 1887 behorende tradities maken dat ik mij hier als een vis in het water voel.

Mijn hele familie komt uit de stad. Dit zorgt natuurlijk voor een grote binding met de stad. Ik woon sinds een aantal jaren aan de Oosterhaven. Een prachtige locatie met uitzicht over de haven. Ik voel mij een echte stadjer en tevens een levensgenieter. Ik vind het heerlijk om door de binnenstad te wandelen. De stad is continu in beweging en de vele studenten zorgen voor veel leven in de brouwerij. Ik struin regelmatig over de markt en haal bijvoorbeeld een visje. Wanneer de aanvangstijd van Be Quick 1887 het toelaat, mag ik graag op zondagochtend een stukje hardlopen. Het is dan heerlijk rustig in de stad en het is tevens een fraai schouwspel om de studenten, die net in beschonken toestand huiswaarts gaan, te aanschouwen.

Op momenten dat het kan, vind ik het ook heerlijk met een groep vrienden een biertje te drinken. In de Kromme Elleboogbuurt kom ik momenteel het liefste. Wanneer het weer het toelaat, wandel ik niet, maar vaar ik door de stad. Het is fantastisch om de stad vanaf het water te bekijken, dat geeft weer een heel ander aanzicht. Vaak leg ik mijn bootje ook nog een paar weken bij het Paterswoldsemeer. Het Paterswoldsemeer met haar eilandjes en leuke horecagelegenheden zorgen ervoor dat ik nabij de binnenstad een heerlijk vakantiegevoel ervaar.

Ik haal er veel voldoening uit om op het gebied van mijn expertise mensen verder in hun ontwikkeling te helpen. Het is daarom denk ik geen toeval dat ik zowel trainer/coach als docent ben. Omdat ik al relatief jong best ver in mijn carrière ben, vragen veel mensen mij naar mijn ambitie. Ik vind dat wel een lastige, ondanks mijn beperkte ervaring, ben ik er wel achter dat je niet alles kan plannen in het leven. Hoewel ik een controlfreak ben, is het ook wel spannend niet precies te weten wat het leven mij verder gaat brengen.

In augustus 2015 overleed mijn opa, John Visser. Ik was ontzettend wijs met hem. De binding van mij en mijn familie met de stad Groningen werd hier nog eens bevestigd. Vele Groningse coryfeeën waren aanwezig. FC Groningen was prominent aanwezig en er waren mooie bloemstukken van FC Groningen en oud-spelers.

Ik weet niet of dit verhaal u heeft geboeid. Misschien bent u halverwege al afgedwaald. Het schrijven van mijn eerste column was voor mij in ieder geval wel een bewustwordingsproces. Ik ben een stadjer.