Het Groningen Gevoel van...

--- Niiwino Geertsema

Geboren aan de Schoolholm in Stad, voor het grootste deel getogen op het mooie Hoogeland in Warffum. Op mijn achttiende een terugkeer naar een kamer in Stad, maar dan in een studentenhuis. Nu al jaren samenwonend met mijn vriendin Anne. Een echte Groninger dus, genietend van zowel het leven op het platteland als in onze bruisende stad.

Daarom op mijn plek bij RTV Noord, waar ik na een uitstapje van een voetbalseizoen naar Fox Sports van alles en nog wat doe. Ik zit aan het bureau om vooral voor de radio en voor online op nieuws te jagen. Ik ben af en toe met de kop op tv en presenteer op de radio het nieuws en FC Groningen Live.

Deze afwisseling is voor mij precies de goeie cocktail, want ik hou van nieuws, maar ook heel erg van sport. Ik ben geregeld in De Kuip te vinden voor de huidig landskampioen voetbal. Ook kom ik wel eens in de Euroborg (!), en geniet ik van het volleybal van Lycurgus. Volleybal vond ik altijd een sport voor mietjes, maar omdat Anne zelf fanatiek speelt (Lycurgus dames 1, spelverdeler), ben ik de sport gaan waarderen, ook bij haar zit ik vaak op de tribune (en in de kantine). Een prachtig spel!

Zelf sporten? Jazeker! Als klein etterbakkie heb ik kort gejudood, waar ik na navraag bij mijn ouders over kan zeggen dat ik een talentje was (alle ‘slips’ overgeslagen). Maar door een verhuizing naar Warffum moest ik daar op mijn achtste mee stoppen.

Na een tijd wennen op het platteland ging in in de jeugd van VV Warffum voetballen. Waar ik in de eerste jaren nog werd uitgelachen om mijn bijzondere balbehandeling en onbegrepen tactische inzichten, begon ik het uiteindelijk een beetje onder de knie te krijgen. Op mijn vijftiende mocht ik voor het eerst mee met het eerste elftal (“het vlaggeschip”), en heb dat altijd met veel plezier gedaan.

Het relatief- niet-zo-hoge niveau werd natuurlijk aardig serieus genomen en ik kan me prachtige derby’s herinneren tegen Usquert (schopperij), Eenrum (schopperij), Kloosterburen (schopperij) en Noordpool (schopperij). Ik was een, zoals je dat nu zou noemen, box-to-box middenvelder. Dus ik mocht voor de eigen zestien zelf schoppen en werd voorin op mijn beurt ook geschopt.

Ook zal ik nooit vergeten dat ik om de week bij thuiswedstrijden (aanvang 14.00 uur) om 12.30 uur de karakteristieke hoge kantine van VV Warffum binnenkwam. Daar zag het blauw van de rook en de geur van bier was overal. De lagere teams hadden namelijk om 9.00 en 11.00 uur al gespeeld. ‘Godverrrrdomme wel eem dien best doun he Geertsema’, werd me op het hart gedrukt door de meelevende en al aardig vrolijke clubgenoten. Geweldig was dat altijd, want tijdens de wedstrijd daalden ze af naar het hoofdveld om ons daar verbaal te steunen. Ook de humor, donderpreken en vreemde geuren in de Groninger, Oost-Friese en Noord-Drentse kleedkamers zal ik nooit vergeten.

Ik heb ook nog een jaartje bij een zaterdag-team van Groninger Boys in Stad gespeeld, weinig punten maar veel lol en bier gehad. Toch blijft VV Warffum mijn cluppie. Door mijn werk bij Fox Sports, wat natuurlijk betekende dat je élk, maar dan ook élk weekend moest werken, ben ik vrije weekenden gaan waarderen en ben ik na mijn terugkeer in Groningen niet meer op voetbal gegaan. Ook heeft een beenbreuk en daaropvolgende hernia invloed gehad op het minder sporten.
Aangezien we laatst opeens met een ‘RTV Noord-sterrenteam’ moesten opdraven bij de allerlaatste wedstrijd van VV ’t Zandt, werd ik gedwongen de voetbalschoenen toch weer eens aan te trekken. Behalve de uitslag (we hebben ’t Zandt met 11-1 een mooi afscheid gegund), was het nogal confronterend dat ik niet meer de jonge hinde was die vroeger in het geel-zwart over de Groninger velden draafde. Zou het dan toch niet mooi zijn om me weer eens in te schrijven bij mijn ouwe cluppie? Het schijnt dat nummer zes na mijn vertrek nooit meer is gedragen, dus die zal vast nog vrij zijn..

Oh ja, het Groningen gevoel van.. Daar zou dit over moeten gaan. Behalve aan Groningen heb ik mijn hart ook welverknocht aan andere plekken. Vlieland, Italië (vooral het prachtige eiland Sicilië en de streek Emilia Romagna). Maar toch is niks zo mooi als weer terug te keren binnen de eigen provinciegrens. Hier is namelijk zoveel te beleven en te genieten. Prachtige natuur, geschiedenis, taal en cultuur. Een bruisend stadsleven, met muziek, kroegen en meer. Daar mogen we als Groningers trots op zijn. En uiteraard ook op sportief Groningen. Zowel op de amateursport, op alle niveau’s, als op de topsport, waar we vooral in Stad niet over hoeven te klagen..

Door mijn werk heb ik het voorrecht om daar af en toe net iets dichter bovenop te zitten, en ik hoop dat ik daar nog lang van mag blijven genieten. Want, als Groninger (sportliefhebber) in Stad wonen en bij RTV Noord werken..: ’t kon minder.