‘t Groningen Gevoel van ...

…Paul Top

Ik ben een geboren en getogen Stadjer: geboren in 1970 het oude RKZ, toen dat nog een ziekenhuis was, opgegroeid in de wijk Vinkhuizen. Mijn vrouw vindt dat ik niet écht een Stadjer ben, want mijn eerste 3 levensjaren woonde ik met mijn ouders in Hoogkerk en dat is dus geen Stad. Dat is nog wel eens een punt van discussie onder de puristen, ook bij ons thuis dus. Afgezien daarvan heb ik altijd in Groningen gewoond. Die eerste drie jaar, daar kon ik toch niks aan doen?

Tot mijn 19e woonde ik met mijn ouders, oudere zus en jongere broer in Vinkhuizen. Na het behalen van mijn zwemdiploma’s mocht ik kiezen welke sport ik wilde beoefenen. Mijn vader was destijds lid van GRC en had mij wel eens meegenomen, maar ik had geen interesse in clubvoetbal, alleen op het pleintje met onze jassen als doelpalen was voetballen leuk. Het werd tennis. Samen met mijn broer ‘wintertraining’ van Johan Knol met minirackets in een gymzaaltje in Paddepoel, de zomer erop naar Tennisvereniging Van Starkenborgh. Ik vond tennissen leuk, maar de trainingen eigenlijk maar saai.

Intussen had ik ook kennisgemaakt met basketbal op het pleintje aan de Edelsteenlaan. Mijn oudere buurjongen Roy was daar ook vaak en hij speelde bij BVG. ’s Avonds kwam heel basketballend Groningen naar dit pleintje en omdat ik ‘het buurjongetje van’ was mocht ik als 12-jarige meedoen met de grote jongens. Vanaf dat moment was ik verkocht en basketbal werd een ‘way of life’. Ik ging ook op BVG en startte in de mini’s.

Na school dribbelde ik naar het pleintje, at om half zes en ging daarna snel weer terug zodat ik mee kon doen met de partijtjes, met gettoblasters langs de kant en soms wel 20, 25 spelers. Tot en met de senioren heb ik bij BVG gespeeld, heb daar elk seizoen training gehad van diverse Heren 1 spelers (BVG speelde toen promotiedivisie) en natuurlijk ook van basketbalgoeroe Bill Pijl. Hij was streng en niet bij iedereen even geliefd, maar ik vond zijn aanpak geweldig. Ik was heel veel zaterdagen in sporthal Vinkhuizen te vinden, keek vaak bij de wedstrijden van Dames 1 (eredivisie!) en Heren 1. Ook heb ik een aantal jaren met de noordelijke jeugdselecties mee mogen doen. Maar in de senioren was ik met 1.85 en nog geen 75 kilo te klein en te licht om mee te komen op het hoogste niveau. Na nog een jaartje bij Celeritudo en een jaar of 5 Olympia heren 3 speel ik nu al jaren met een langzaam ouder wordend pretteam ‘rijtje-partijtje’.

Via de Kleine Leliestraat en de Parkweg ben ik in de Hoornse Meer beland. Onze drie zoons basketballen alledrie bij Exercitia in Eelde/Paterswolde, ik ben daar al heel wat jaren trainer/coach van verschillende jeugdteams en we hebben al jaren een aantal seizoenskaarten bij Donar.

Had ik al gezegd dat Groningen écht de mooiste (basketbal)stad van het land is?

Paul Top