't Groningen Gevoel van ...

...Suzanne Voorrips

Foto: (c) Evert Woutersen

Suzanne Voorrips is tweevoudig Nederlands kampioene 800 meter en aankomend arts

Als je op reis bent en mensen vragen je waar je vandaan komt, weet ik nooit wat ze willen horen. Vragen ze me waar ik oorspronkelijk vandaan kom, waar ik woon of waar ik me thuis voel? Na negen jaar in de stad te hebben gewoond, beantwoord ik deze vraag zonder twijfel met Groningen. Eigenlijk voelt Groningen al vele jaren echt als thuis. Maar wat is dan dat Groninger gevoel, wat deze stad tot mijn thuis maakt?


Dat ik de randstad inwisselde voor Groningen, op zoek naar nieuwe avonturen, begrepen er in Noord-Holland maar weinig. Bij Groningen stelden ze zich geloof ik een universiteit voor midden op het platteland, wat misschien wel het beste getypeerd werd door een afscheidscadeau wat ik van een vriend kreeg: een kookwekker in de vorm van een koe met de boodschap 'dan kan je vast wennen’. Oké, sommige vooroordelen bleken te kloppen. Ik heb door de jaren heen meerdere keren van de fiets af moeten stappen om een kudde vee te laten passeren en mijn atletiekcoach bleek tot mijn ongeloof thuis daadwerkelijk nog op klompen te lopen. Dat je je over dit soort dingen op een gegeven moment niet meer verbaast, is dat het Groninger gevoel?


Groningen, de sportstad. Op de fiets kan je racen in de onlanden en passeer je de kleinste Groningse dorpjes, waarbij je altijd tegenwind hebt maar gegarandeerd uitgewaaid thuis komt. Ben je een Groninger als je de beste bordjessprints in de omstreken weet te liggen? (Dan ben ik het niet). Als atleet kan je voor je hardloopkilometers terecht in het uitgestrekte stadspark met de atletiekbaan prominent in het midden. Uitkomen voor Groningen in de landelijke competitie, dat maakt je toch enigszins Gronings? Grappig genoeg heb ik als sporter juist in het nuchtere Groningen geleerd om groot te dromen. Waarbij de samenwerking met die coach van die klompen toch maar mooi tot twee keer nationaal goud geleid heeft, goud voor Groningen Atletiek. 


Typisch vind ik het magische veranderlijke aspect van de route tussen Groningen en de rest van het land. Voor niet-Groningers voelt deze afstand soms wel als de andere kant van de wereld. Grappig genoeg lijkt die afstand veel korter te voelen als je zelf in het noorden woont, en wordt het een kleine moeite om vanuit Groningen ‘even’ op en neer te reizen naar België voor een atletiekwedstrijd van een minuut of twee. Maar er blijft toch altijd een afstand tussen Groningen en de rest van het land. En juist die afstand maakt Groningen voor mij bijzonder. Gebeurt er iets fantastisch of iets verschrikkelijks, dan ben je niet zomaar bij familie of vrienden die elders wonen. En juist op de momenten dat reizen geen optie is, zoals tijdens storm, sneeuwbuien of tijdens de actuele coronacrisis, dan komt samen met andere emoties ook juist dat Groninger gevoel bij mij naar boven. Het gevoel dat je je lief en leed deelt met de mensen die dichtbij zijn, en samen met jou ‘ver weg van al het andere’. Ik denk dat dit is waarom vrienden die je in Groningen gemaakt hebt eigenlijk als familie voelen. En juist die mensen geven mij dat Groninger gevoel.