’t Groningen Gevoel van ...

…Sybren Mulder

Toen ik in 2005 vanuit Noord-Holland naar Groningen verhuisde, had ik niet kunnen vermoeden dat ik in deze stad 15 jaar later ruim twee weken in quarantaine zou moeten vanwege een pandemie. Wat ik daarnaast niet had gedacht, is dat ik in 2020 gevraagd zou worden om mijn “Groninger gevoel” te beschrijven.

Hoe zat het ook alweer in 2005. Jacques Wallage droeg de burgermeestersketting, op het net gelanceerde Google Maps was nog geen Forum te zien en bij de F.C. vroeg men zich hardop af of het nodig was dat Henk Veldmate nog een keer naar Montevideo zou vliegen om daar een 18-jarig talent te bekijken. Toch waren de eerste signalen van mogelijke toekomstige pandemieën al aanwezig in de vorm van de heersende vogelpest.

In dat jaar vertrok ik naar het noorden om de schande van twee mislukte studies elders uit te wissen. Groningen symboliseerde voor mij de schone lei. Nog één keer starten met een opleiding in een omgeving waar niemand mij kende. Ook was dit de plek waar op een goede manier sport en studie gecombineerd kon worden. Wel zou ik deze plek na het halen van mijn bachelordiploma weer verlaten. Een master zou ik Amsterdam gaan doen. In Noord-Holland hoorde ik thuis, Groningen diende als kuuroord voor de doorstart.

Dit plan heeft twee jaar stand gehouden. De keren dat ik in het begin terugkeerde naar mijn ouders, voelde het laatste stuk in de trein als thuiskomen. Na verloop van tijd ontstond hierin verandering. Waar het eerst de schouwburg van Hoorn het signaal was van thuiskomen, begon dit langzamerhand het Hitachi Capital Mobility Stadion te worden op de terugweg. Uiteindelijk besloot ik toch maar een master in het noorden te volgen.

Een echte Groninger zal ik nooit worden, mede gezien het feit dat ik nog altijd het meest tevreden ben wanneer een club in het rood-wit pagina 819 aanvoert. Wel voelt deze stad inmiddels erg vertrouwd en zou ik hier nog jaren kunnen blijven wonen. Niet per se omdat het een kuuroord is. De stad is best gezellig, maar dit vind je ook rondom het beeld van Jan Pieterszoon Coen. Voor mij maakt het niet uit of het beest van Ome Loeks een paard of een geit is. Wat voor mij bepalend is geweest om in Groningen te blijven zijn de mensen die ik hier heb leren kennen en de vriendschappen die hieruit zijn ontstaan. De trainingsgroep van Team 4 Mijl heeft hierin een belangrijke rol gespeeld. Eerst als atleet, daarna als trainer. Voor mensen die op hoog niveau sporten bestaan de sociale contacten voor een groot deel uit hun trainingsgenootjes. Zij hebben voor mij het vertrouwde gevoel aan Groningen gegeven, de stad was het decor.