't Groningen Gevoel van...

… Britt Tjalma

Tjalma, zoals de naam doet vermoeden komt mijn familie oorspronkelijk uit Friesland, althans mijn vaders kant van het geheel. Mijn pake groeide op in 'het buitenland' zoals Groningers Friesland nog weleens willen noemen, echter toen hij de kans kreeg een boerderij in Garrelsweer te runnen greep hij deze. In dit dorp is mijn vader geboren, vlak in de buurt van de geboorteplaats van moeders: Appingedam. Op jonge leeftijd heeft mijn vader veel in loondienst gewerkt en resideerde hij enige tijd in Argentinië, mogelijk dat hier mijn voorliefde voor Zuid-Amerika vandaan komt.

Toen ze oud en wijs genoeg waren verhuisden mijn ouders naar Beerta, hier kon mijn vader samen met zijn broer een boerenbedrijf overnemen. Maatschap Tjalma staat in Beerta-buiten, zoals mijn vrienden het vroeger gekscherend noemden. Buiten het dorp dus, echt op het platteland, want zo kunnen we het Oldambt toch wel noemen. Toen ik op de basisschool zat vond ik het heerlijk om hier te wonen, we hadden alle ruimte en ik speelde mijn zusjes en de kinderen van mijn oom & tante in het hooi, er was geen vuiltje aan de lucht.

In die tijd werd ik lid van STV Eemsmond, een schaatsvereniging uit het Eemsmondgebied, wat een stuk hoger in onze provincie ligt. Er werd een familiecarpool opgezet en meerdere keren per week tuften we met een volgeladen busje richting landgoed Ekenstein ('s zomers) of Kardinge ('s winters).

Toen ik naar de middelbare school ging vond ik het wonen in een buitengebied minder voordelig, ik moest altijd een eind naar school fietsen en de reis naar vrienden en vriendinnen duurde op mijn stalen ros ook een behoorlijk tijdje. Bovendien moest ik op tijd terug zijn voor het vertrek richting de trainingen. Dit zorgde ervoor dat ik geregeld vloekend op mijn fietsje heb gezeten, als ik weer eens tegen de harde wind, want het waait in de polder altijd, in moest racen om tijdig op de plaats van bestemming aan te komen.

Mijn trainer zag dit overigens als een voordeel, want: mensen uit de polder zijn gewend hard te moeten werken om iets te bereiken, zeker als ze van een boerderij komen, je hebt altijd een streepje voor op stedelingen! Van tijd tot tijd was ik het met hem eens..

Op mijn 17e ging ik studeren in Stad, ik koos voor de opleiding Sportgezondheid, aan het Hanze Instituut voor Sportstudies. Na een halfjaar pendelen tussen Groningen en Beerta besloot ik hier ook maar te gaan wonen, want ondanks de geringe afstand was de reistijd ongeveer 2 uur, nauwelijks te doen als je ook nog goed uitgerust wilt zijn voor je trainingen, althans zo heb ik het ervaren.

Nu, 10 jaar later, woon ik nog steeds in mijn geliefde stadje en voel ik me hier ook ontzettend thuis. Voor mijn werk rijd ik dagelijks naar Hoogeveen, maar wonen in het Drentse: ik moet er niet aan denken.

Wat betekent de stad Groningen voor mij: allereerst Kardinge, hier vertoef ik sinds mijn 8e levensjaar meerdere keren per week en ik kan me niet voorstellen dat ik ooit op een andere ijsbaan mijn trainingsrondjes zal draaien. Mijn vrienden: ik ben lid van de plaatselijke surfvereniging, Surface en een groot gedeelte van mijn haven bevindt zich hier, evenals mijn 'oudste' vriendinnetje overigens, die ik kan weer ken van het schaatsen. Het Noorderplantsoen: hier bracht en breng ik heel wat tijd door, in de zomer, omdat ik zelf geen tijd heb. De Martinitoren: de mooiste toren van Nederland. De provincie staat voor: mijn familie: praktisch alle leden wonen er. Beerta: uiteindelijk zal dit, zolang mijn ouders hier wonen, ook altijd mijn thuis zijn. Ruimte: hoewel ik het vroeger vreselijk vond, kan ik nu genieten van de rust, de ruimte en de stilte om me heen, tijdens een training. Nuchterheid: niet de hysterie van de grote stad, doe maar lekker gewoon, iedereen is hetzelfde: het geeft mij rust en een gevoel van thuis zijn.

Eerlijk is eerlijk, ik houd ook ontzettend van de zee, van aan het water zijn, dus ik sluit niet uit dat ik ik ooit ga verhuizen richting Scheveningen of Den Haag, maar voorlopig zit ik hier goed, geniet ik intens van het wandelen over de Vismarkt en als ik de Gasunie zie weet ik dat ik bijna thuis ben, een mooi richtpunt tijdens het trainen. En last but not least: ik kan hier zo lekker knauwen en geen haan die er naar kraait, daar moet ik in het Westen eens mee aankomen....