’t Groningen Gevoel van...

… Erwin van de Looi

Beeld: Jan Kanning

Hij viert dit jaar een jubileum. De 43-jarige Erwin van de Looi, geboren 25 februari 1972 in Huissen, is al 15 jaar in allerlei functies verbonden aan FC Groningen. Van 2000 tot medio 2002 stond Erwin als centrale verdediger op de loonlijst. In die periode speelde hij 19 wedstrijden voor de groenwitte Trots van het Noorden. Slepende blessures maakten een eind aan zijn spelersloopbaan van bijna 12 jaar voor achtereenvolgens Vitesse, FC Den Bosch, NAC, Stuttgarter Kickers en FC Groningen. In totaal speelde Erwin 214 wedstrijden in het betaald voetbal en bovendien tien UEFA Cupwedstrijden voor Vitesse.

Erwin startte in 2002 z'n trainersloopbaan als stagiair in de jeugdopleiding van FC Groningen. Hij trainde vervolgens de C-junioren, de A-junioren, Jong FC Groningen, was assistent van de hoofdtrainers Pieter Huistra en Robert Maaskant en is sinds 1 juli 2013 hoofdtrainer. In z'n eerste seizoen loodste Erwin de FC naar de Europa League via de play offs. Destijds volgde uitschakeling in de voorronde door het Schotse Aberdeen.

Vorig seizoen pakte hij met z'n spelers een historische hoofdprijs: de KNVB-beker waardoor FC Groningen in deze voetbaljaargang maar liefst zes wedstrijden in de Europa League mag spelen. Erwin is getrouwd met Hennie. Het stel heeft twee zoons. Andrew (20) voetbalt in de zaal. Tommie (16) is in de voetsporen van z'n vader getreden. Hij is centrale verdediger van de B-1 van de FC. Erwin, Hennie, Andrew en Tommie wonen in het rustieke Roden.

Het was in mei 2001 toen op een Frans strand mijn telefoon ging en Grads Fühler me vroeg of ik interesse had om naar FC Groningen te komen. De club was via de nacompetitie gepromoveerd naar de Eredivisie en op zoek naar verdedigers met ervaring in de hoogste divisie. Ik was net vertrokken uit Stuttgart en er waren wat contacten elders in Duitsland, maar vooral het Portugese Farense was concreet. Ik vroeg Gratz een dag bedenktijd en genietend van de Zuidfranse zon begon het idee naar het Hoge Noorden te vertrekken een steeds aantrekkelijkerer uitdaging te worden.

Twee weken later reed ik voor de eerste keer vanuit Arnhem naar Groningen. De onderhandelingen waren snel afgerond en ik tekende die ochtend bij de FC. Natuurlijk kende ik FC Groningen vrij goed. Djurovski, Fandi, Van Dijk, de familie Koeman, Huizingh, namen genoeg die tot de verbeelding spreken. En wat te denken van historische Europese wedstrijden in Madrid en Milaan. Maar van Stad en Ommeland wist ik eigenlijk niets. Na de administratieve verplichtingen stapte ik bij Jan Vijfschaft in het busje om wat woningen te bekijken die op heel korte termijn beschikbaar waren en ter overbrugging konden dienen voor een vast plekje. Ik moet bekennen dat ik moeite moest doen om zijn dialect goed te kunnen verstaan.

De eerste stop was bij lunchroom Sip Bloemberg voor een bord patat en een balletje gehakt. Daarna nam Jan me mee langs Haren en uiteindelijk eindigden we in Midlaren bij de (toen nog oude) Bloemert. In die mooie statige witte boerderij hebben we de eerste weken gewoond. Prachtige locatie in de zomer voor ons met twee kleine kinderen van zes en twee. Toen de oudste naar school moest was het toch praktischer om naar een ander plekje te verhuizen. En dat werd Roden….

Inmiddels zijn we 14 jaar verder. Onze oudste zoon is het huis al uit, op kamers in…..Groningen, en de tijd dat ik zelf nog een balletje trapte is helaas al lang voorbij. Toch wonen en werken we nog steeds met veel plezier in het Noorden. En hoewel ik geen geboren Groninger ben, begrijp ik de mentaliteit steeds beter en kan ik de weg in Stad en Ommeland tegenwoordig zonder navigatie goed vinden. Ook het Groninger dialect met het onvervalste knauwen is redelijk verstaanbaar geworden.

Als ik nadenk over mijn Groningen gevoel in die jaren komen er vele mooie en minder mooie momenten naar boven. Het is dan bijna onmogelijk daar iets uit te pikken. Toch wil ik de bekerwinst van vorig seizoen noemen. Zeker niet om mezelf op de borst te kloppen of nog een keer na te genieten. Dat past totaal niet bij me. Ook niet zozeer om die beker, die gebutst in onze prijzenkast staat.

Vooral om het gevoel wat ik rondom die wedstrijd heb ervaren. Vooraf de saamhorigheid en ultieme hunkering naar een tastbare prijs en na afloop de ontlading en de trots voor onze FC en eigenlijk onze hele provincie. We werken er keihard voor en ik hoop dat er nog vele mooie momenten bijkomen, maar dit Groningen gevoel zal ik de rest van mijn leven in ieder geval koesteren.