't Groningen Gevoel van...

… Eddy Kiemel

Beeld: Eigen archief

Hij was ooit Nederlands kampioen 800 meter (1991) en is sinds jaar en dag zeer succesvol headcoach van Team 4Mijl met als paradepaardje uiteraard dubbelkampioen, indoor&outdoor, Thijmen Kupers. Eddy Kiemel is z'n naam, woonachtig in Eelde met partner dr. Wendy Koolhaas, die zich tweemaal mocht laten kronen tot Nederlands kampioen kogelslingeren en tegenwoordig als onderzoeker medische wetenschappen is verbonden aan het UMCG. Eddy verdient z'n eurootjes als procesverbeteraar bij de Gasunie. In het verre verleden voetbalde Eddy bij Actief in Eelde-Paterswolde en tevens was hij een talentvol wielrenner. Tenslotte koos hij dus voor atletiek. Met z'n troefkaart Thijmen Kupers jaagt hij de komende maanden op een ticket 800 meter Olympische Spelen in Rio. Een ultieme droom moet en zal werkelijkheid worden.

Ik was een keer bij mijn autogarage in Assen toen de leenauto’s op waren en de baliemedewerker vroeg waar ik naar toe moest. Ik antwoordde “naar de stad”. Waarop hij zei: “dan mag je ook wel een leenfiets meenemen”. Vol onbegrip keek ik de man aan, wat hij ook wel zag en vroeg waar ik dan naar toe moest. Ik vertelde dat ik naar de Gasunie moest, waarna hij zei dat hij het adres wel even zou opzoeken. Langzaamaan begon het bij mij toen te dagen; hij bedoelde met “stad” daadwerkelijk het centrum van Assen. Terwijl er voor mij maar één stad is. Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Dit is mijn denk ik mijn Groningen gevoel.

Een gevoel dat heel sterk is geworden aan de lange zijde in het Oosterpark en in de Martinihal (of was het toen nog Evenementenhal?). Er zijn van die momenten die je nooit vergeet. Gek genoeg is daarbij onder meer een doelpunt van Johan de Kock tegen Vitoria Guimareas, de Europese wedstrijden hebben indruk gemaakt.

Het mooie van Groningen is dat alles binnen handbereik, of moet ik fietsbereik zeggen, is. Het mooiste uitgaanscentrum, het Noorderplantsoen, de mooiste provincie van Nederland (niet Groningen), de universiteit en een van de grootste stadsparken. Jammer voor ons hardlopers dat honden hier los mogen lopen. Helaas kan ik uit eigen ervaring vertellen het niet fijn is om 10 dagen voor een internationaal kampioenschap in je kuit te worden gebeten.   

Maar Groningen ligt toch ook weer ver van de “bewoonde wereld”, althans in de ogen van die bewoonde wereld. Toen ik als junior in de jaren tachtig bij de nationale selectie kwam dacht mijn kamergenoot daadwerkelijk dat de halve stad nog op klompen liep… Een paar jaar terug toen één van mijn atletes, die uit de randstad komt, tot de conclusie kwam dat er toch echt niemand meer op klompen liep in Groningen en niet wilde geloven dat ik ze nog wel eens aan had, was dat voor mij aanleiding om toch maar een keer op klompen naar de training te komen. Tijden kunnen veranderen.

Hier zit ook wel een beetje een Calimero gevoel onder. Als men roept dat iets niet kan in Groningen, is steevast mijn gedachte (en niet alleen de van mij): “dat zullen we dan nog wel eens zien”. Toen een bondscoach een aantal jaren geleden stelde dat je voor marathonlopen toch echt niet in Groningen moest zijn dacht (en zei) ik: “waar slaat dat nu weer op”. Drie jaar laten hadden we mensen op de EK staan. Kortom als we iets willen kan het.

Dat is het mooie van Groningen. De FC heeft echte supporters, geen fans, geen Ajax-publiek maar mensen die ondersteunen. Eerst even de kat uit de boom kijken. Maar als we de schouders eronder zetten vooral blijven volharden. Als eenheid, misschien bij het koppige af. Dat is wat ik mooi vind. Ongetwijfeld omdat dat dit mijn cultuur is, mijn gevoel van Groninger zijn. Kortom er gaat niks boven Groningen.

En dat alles voor iemand die het grootste deel van z’n leven in Eelde woont. De naam “Groningen Airport Eelde” helemaal niks vind en ook vind dat de kop er op hoort. Maar zijn boodschappen doet in Assen of “in stad”.