’t Groningen Gevoel van...

... Marloes Bellinga

Groningse ben ik in hart en nieren. Opgegroeid in het Ommeland (Niekerk) en volwassen geworden in Stad (korfbalvereniging Nic.). Mijn ouders zijn beide Groningers en spreken de taal. Mijn zusjes en ik doen dat als enige in onze familie niet. Toen wij op de basisschool zaten, was Nederlands de taal die op het schoolplein werd gesproken. 

Mijn oudere neven en nichten spreken allemaal het dialect. Wanneer er in hun tijd 'import' op school kwam, spraken die kinderen na een aantal maanden Gronings. Dat is nu niet meer het geval. Ik vind het jammer dat de taal langzamerhand aan het verdwijnen is.

Een aantal jaar geleden heb ik een poging gedaan om de stamboom van de familie Bellinga uit te zoeken. Allemaal aardig honkvast. Ik kwam tot de 17e eeuw en mijn voorouders woonden in de stad en in het oosten van de provincie. Mijn overgrootvader trok als enige naar het Westerkwartier. 

Ons familiebedrijf Bellinga verrees in 1913 toen mijn overgrootvader, Cornelis Bellinga een kruidenierswinkeltje in Niekerk opende. Hij werd in de oorlog doodgeschoten na een mislukte liquidatie op NSB'er en SD informant Pier Nobach, 'de duivel van het Westerkwartier' genoemd. Niet Nobach, maar zijn zoon was het slachtoffer geworden van een verzetsactie. Deze niet geplande dood leidde tot represaillemaatregelen. Er volgde een zogenaamde Silbertanne-actie. Elk Duitsgezind slachtoffer zou gewraakt worden met een aantal doden, waarvan mijn overgrootvader er één was. Hij stond bekend als een felle anti-Nazi, verborg Joodse onderduikers en verspreidde illegale bladen als Trouw en De Vliegende Hollander. 

Na zijn dood namen zijn drie zoons, Eelke, Willem en Jan de winkel, inmiddels uitgebreid met een wolhandel, over. In jaren zestig voegden de zoons van mijn opa Jan zich bij het bedrijf.
Uiteindelijk verhuisden de supermarkt met slijterij onder leiding van mijn ouders naar een gloednieuw gebouw aan de overkant van de straat. De kleding en boetiek van mijn oom en tante bleven in het oude pand, welke op dit moment verhuurd wordt.
Sinds een aantal jaren ben ik eindverantwoordelijk en hiermee de 4e generatie werkzaam in ons bedrijf. Ons 100 jarig jubileum in 2013 hebben we groots gevierd in een feesttent met onder andere een optreden van Rooie Rinus en Pé Daalemmer.

Op mijn vijftiende ben ik bij Nic. gaan spelen. De beste keuze die ik ooit had kunnen maken. Een hechte familieclub waar ik mij meteen thuis voelde en vriendschappen voor het leven aan over heb gehouden. Ik heb daar een aantal jaren in het eerste team mogen spelen. We speelden op het hoogste niveau en reisden het hele land door. Na afloop met z'n allen terug in de bus en dan op stap (Singelier, Café Bolhuis, 9e Cirkel etc).

Tien jaar geleden werden we derde in Ahoy'. Dat hebben we als een kampioenschap gevierd. Bussen met supporters mee. Een geweldige tijd waar ik warme herinneringen aan heb.
Mijn vriend Taco heb ik bij Nic. ontmoet. Inmiddels zijn we twintig jaar samen en hebben we twee zoontjes, Tobias (6) en Koen (3). De combinatie van het wonen in de stad, het werken in Niekerk en de beschikbare tijd voor de kinderen heeft ons doen besluiten om naar Niekerk te verhuizen. Hier wonen we nu iets meer dan een jaar en dat heeft ons allen rust gebracht. 
En wanneer ik genoeg van de rust heb, weet ik de Poelestraat altijd te vinden!